Μια μέρα στο δημοτικό

Σήμερα πήγα στο δημοτικό μου, στην κοπή της πίτας. Όλα τα ανθρωπάκια τριγύρω τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν όλο κέφι. Κάποια στιγμή έβαλε ο DJ το τραγούδι "Πολυκατοικία" για τέταρτη (!) φορά. Από ο,τι κατάλαβα έχει γίνει σήμα κατατεθέν του κάθε μικρού παιδιού. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, σηκώθηκα επάνω και μπήκα πρώτη στη σειρά. Είπα σε δυο- τρία γνωστά μου παιδάκια να πιαστούν από πίσω για τρενάκι! Σε δευτερόλεπτα, το τρενάκι μας μεγάλωσε τρελά. Τόσο τρελά που ο τελευταίος στη σειρά ήταν ακριβώς μπροστά μου...! Γυρνούσα και κοίταγα τα «μπεμπάκια» της πρώτης δημοτικού και είχα δακρύσει! Ίσως να γίνομαι γελοία, όμως δεν είναι να χαίρεσαι, βλέποντας την γενιά του μεθαύριο (Του αύριο είμαστε εμείς!) να έχει ψυχή; Γιατί η ψυχή στις μέρες μας είναι ανεκτίμητο προνόμιο! Υποθέτω, πως αυτό είναι ζωή! Να κάνεις αυτό που αγαπάς και να ευχαριστείς τον Θεό που σου δίνει την ικανότητα να πεις «ευχαριστώ» , να ορθώσεις λέξη! Κοίτα γύρω σου, οι άλλοι δεν έχουν τίποτα! Εσύ όμως έχεις τα πάντα! Φρόντισε το ποτήρι να είναι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο! Φρόντισε να γελάς και μην αφήνεις ούτε δευτερόλεπτο να περνάει αναξιοποίητο! Έχεις νιώσει ποτέ τόσο μεγάλη ικανοποίηση που ανεξήγητα σου κόβεται η ανάσα και η ψυχή σου κοντεύει να βγει από το σώμα; Σίγουρα... Αλλά απειροελάχιστες φορές! Ε, λοιπόν φρόντισε να συμβαίνει κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα είναι ένα πάρτυ! Κάνε τον εαυτό σου περήφανο για σένα και θυμήσου, πως στον ουρανό σου εσύ αποφασίζεις αν θα βάλεις σύννεφα ή ήλιο!...Το φως στο σκοτάδι ταιριάζει...

Βιβή Γκοτσοπούλου μαθήτρια του τμήματος Β1΄

(25/1/09)