Ταξίδι στο Παρίσι

(Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον ταξιδιώτη και την μηχανή του χρόνου)

- Ευρώπη!! Ίσως η πιο πλούσια και η πιο ενδιαφέρουσα ήπειρος του κόσμου. Όμως το βλέπω λιγάκι δύσκολο να διαλέξω σε ποια χώρα να με στείλεις . Μήπως έχεις και εσύ καμιά ιδέα;

- Αφού μου το επιτρέπετε, έχω να σας προτείνω, την πόλη του Φωτός, το Παρίσι.

- Μα φυσικά, πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, το Παρίσι, η πιο όμορφη πόλη του κόσμου! Ας μην το καθυστερούμε λοιπόν άλλο, ετοιμάζω βαλίτσες. ( Και αφού οι βαλίτσες είναι πια έτοιμες, η απογείωση ξεκινά!!)

Φτάνοντας στο Παρίσι, συναντώ χιλιάδες κόσμου, να πηγαινοέρχονται βιαστικοί και αναστατωμένοι στους πλατείς δρόμους της πόλης . Κι όλα αυτά βέβαια, αφού είναι Παραμονές Χριστουγέννων. Η πόλη είναι στολισμένη γιορτινά και τα καταστήματα κάνουν χρυσές δουλείες . Όμως σκέφτομαι πως αφού είναι παραμονές Χριστουγέννων και οι Γάλλοι έχουν ετοιμασίες για την αυριανή, είναι και μια καλή ευκαιρία για μια επίσκεψη στο Λούβρο. Το δεύτερο μεγαλύτερο μουσείο φιλοξενεί ευρήματα από εκατοντάδες πολιτισμούς, τα οποία για να τα δεις όλα πρέπει να επισκέπτεσαι το Λούβρο τουλάχιστον για ένα χρόνο καθημερινώς. Μια γεύση όμως είναι αρκετή..

Το πλέον απαραίτητο που πρέπει να δεις εφόσον διαβείς την είσοδο του μουσείου, είναι η Μόνα Λίζα ή αλλιώς Τζοκόντα. Είναι έργο του Λεονάρντο Νταβίντσι και φημολογείται πως ο ίδιος έχει κάνει την προσωπογραφία του. Ο πίνακας αυτός έχει μια ιδιαιτερότητα. Το πρόσωπο της γυναίκας που παρουσιάζετε στον πίνακα έχει κάποια χαρακτηριστικά , τα οποία μένουν χαραγμένα στην μνήμη. Το βλέμμα της, μυστηριώδες, καθώς παραμένει σταθερό είτε κοιτάξεις τον πίνακα από δεξιά είτε από αριστερά. Το χαμόγελό της επίσης μυστηριώδες, αφού κοιτάζοντας το από δεξιά μοιάζει πολύ γλυκό και ζεστό, ενώ εάν την κοιτάξεις από αριστερά μοιάζει ψυχρό. Παράξενος πίνακας που έχει θεωρηθεί αριστούργημα και για αυτό το λόγο, η αίθουσα στην οποία βρίσκεται κατακλύζεται από χιλιάδες επισκέπτες.

Τελειώνοντας την επίσκεψή μου στο τεράστια αυτό μουσείο, συνεχίζω την βόλτα μου έχοντας ένα χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης. Μια βόλτα στο Σηκουάνα είναι ό,τι πρέπει. Κατεβαίνω τα σκαλάκια και ζητάω ένα εισιτήριο για το καραβάκι . Ουρές περιμένουν να μπουν στα περίφημα αυτά καράβια που διασχίζουν τον Σηκουάνα και σου κάνουν μια γρήγορη ξενάγηση της πόλης. Και επιτέλους το καράβι ξεκινά! Κάθομαι στο κατάστρωμα για να παίρνω και τον αέρα μου. Μια κοπέλα δίνει σημαντικές πληροφορίες για τα αξιοθέατα σε τουλάχιστον 3 διαφορετικές γλώσσες. Η Παναγία των Παρισίων, ο πύργος του Άιφελ, οι πανέμορφες γέφυρες στολισμένες με αγάλματα από χρυσό και το δημαρχείο. Ύστερα από αυτή την βόλτα σειρά έχει ο πύργος του Άιφελ. Πρέπει οπωσδήποτε μα ανεβώ γιατί αλλιώς θα φύγω από το Παρίσι χωρίς να έχω δει το πιο σημαντικό. Από εκεί ψηλά βλέπεις ολόκληρο το Παρίσι. Αν και οι ουρές είναι πάρα πολύ μεγάλες, η κούραση και η ορθοστασία άξιζαν τον κόπο. Όλα από εκεί ψηλά φαίνονται τόσο ασήμαντα και μικροσκοπικά, σαν μυρμηγκάκια. Ξαφνικά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο νιώθεις σαν να είσαι ο άρχοντας όλου του κόσμου.

Βεβαία, διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης συνειδητοποίησα πως η ζωή δεν είναι το ίδιο ευχάριστη για όλους . Οι δρόμοι και ιδίως μερικές κακόφημες συνοικίες είναι γεμάτα άστεγους και μεθυσμένους. Προφανώς, ο δήμαρχος της πόλης προσπαθεί να καλύψει αυτό το πρόβλημα προβάλλοντας μονάχα τον αριστοκρατικό χαρακτήρα του Παρισιού. Κάνοντας μια βόλτα στο Παρίσι το βράδυ συνάντησα παρέες νέων κυρίως οι οποίοι χόρευαν, τραγουδούσαν και έκαναν διάφορα εντυπωσιακά ακροβατικά.

Τελευταία μέρα στο Παρίσι και έχω διάθεση για περπάτημα. Τα Ηλύσια Πεδία είναι το καταλληλότερο μέρος για βόλτα θα έχω την ευκαιρία να ανεβώ και στην Αψίδα του Θριάμβου. Τα Ηλύσια Πεδία είναι ένας από τους κεντρικότερους και πιο όμορφους δρόμους του Παρισιού.

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως όσες μέρες και αν μείνεις στο Παρίσι, δεν πρόκειται να τα δεις όλα. Έχει τόσο όμορφους και καταπράσινους κήπους και τόσα σημαντικά αξιοθέατα που δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ίσως κάποια μέρα να επιστρέψω.

Μυρτώ Μητροπούλου μαθήτρια της τάξης Γ2'